Główny wynik pomiaru: pięciopunktowy kwestionariusz Paykela.
Wyniki W sumie 27% (n=682/2567) lekarzy weterynarii w Norwegii uważało, że życie nie jest warte życia w ciągu ostatniego roku, 5% (n=139/2562) miało poważne myśli samobójcze, a 0,2% (n=6/2537) próbowało popełnić samobójstwo. Kobiety weterynarze zgłaszały znacznie większą częstość występowania uczuć i myśli samobójczych niż mężczyźni. W przypadku poważnych myśli samobójczych, kobiety miały prawie dwukrotnie większą częstość występowania niż ich koledzy (6,2% (n=108/1754) vs 3,6% (n=28/766), χ2: 6,5, p=0,011). Niezależnymi czynnikami związanymi z poważnymi myślami samobójczymi były bycie singlem (OR 1,76, 95% CI 1,13 do 2,72, p<0,05), negatywne wydarzenia życiowe (OR=1,43, 95% CI 1,22 do 1,68, p<0,001) i obecność cierpienia psychicznego (OR 2,75, 95% CI 2,14 do 3,52, p<0,001). Weterynarze wiązali swoje poważne myśli samobójcze z pracą i problemami osobistymi, a w mniejszym stopniu z problemami rodzinnymi, społecznymi i innymi. Prawie dwa razy więcej kobiet (53%, n=57/108) niż mężczyzn (28%, n=7/25) zgłosiło problemy w pracy jako najważniejszy czynnik przyczyniający się do ich poważnych myśli samobójczych (χ2: 4,99, p=0,03). 4% (n=6/139) zgłosiło problemy w pracy jako jedyny istotny czynnik.
Wnioski Lekarze weterynarii w Norwegii mają stosunkowo wysoką częstość występowania uczuć i myśli samobójczych, w tym poważnych myśli samobójczych. W analizach wieloczynnikowych czynniki indywidualne były ważniejsze niż czynniki związane z pracą, podczas gdy problemy w pracy były najczęściej zgłaszanym czynnikiem przyczyniającym się do poważnych myśli samobójczych przez samych lekarzy weterynarii. Rola płci i specyficznych czynników związanych z pracą powinna być dalej badana, aby lepiej zrozumieć złożoność zachowań samobójczych wśród lekarzy weterynarii.
Przeczytaj więcej TUTAJ.
