Metody
Kształtowanie tożsamości zostało zbadane narracyjnie przy użyciu historii weterynarzy w mediach społecznościowych.
Wyniki
Słabe samopoczucie zawodowe wydawało się wynikać z dezorientacji tożsamościowej: niepowodzenia w konsekwentnym angażowaniu się w dominujący dyskurs skoncentrowany na diagnozie, ceniony przez akademickie wzorce ról, lub dyskurs relacyjny, podkreślający pracę nad wyzwaniami kontekstowymi, takimi jak różne potrzeby klientów. Stres w miejscu pracy zdawał się potęgować dominację priorytetów akademickich w rozumieniu własnej tożsamości, pogarszając dezorientację tożsamościową. Niepokojące było również pozycjonowanie klienta “jako wroga”, utrudniające realizację celów tożsamościowych lekarzy weterynarii. Dialog społeczny, mający na celu zapewnienie wsparcia podczas konfliktu lekarz weterynarii-klient, potencjalnie wzmocnił odrzucenie klienta z tożsamości zawodowej lekarza weterynarii, wzmacniając kontekstową, nierelacyjną tożsamość. Pogorszyło to pomieszanie tożsamości między cenioną “tożsamością diagnostyczną” a lokalnie cenioną tożsamością relacyjną i było szkodliwe dla dobrego samopoczucia.
Wnioski
Konieczne są interwencje w ramach edukacji weterynaryjnej i podyplomowego doskonalenia zawodowego, które zachęcają do refleksji nad tożsamością i wzmacniają wartość atrybutów tożsamości relacyjnej. Przeczytaj więcej TUTAJ.
