Dierenartsen en zelfmoord: Een gestructureerd overzicht van mogelijke invloeden op een verhoogd risico

Een geautomatiseerde zoektocht naar gepubliceerde literatuur over het suïciderisico en de invloeden op suïcide onder dierenartsen, met een vergelijking met het risico en de invloeden in andere beroepsgroepen en in de algemene bevolking, werd gebruikt om een gestructureerde review te ontwikkelen. Dierenartsen hebben een proportionele mortaliteitsratio (PMR) voor zelfdoding die ongeveer vier keer zo hoog is als die van de algemene bevolking en ongeveer twee keer zo hoog als die van andere beroepen in de gezondheidszorg. Een complexe interactie van mogelijke mechanismen kan optreden in de loop van een veterinaire carrière om het risico op zelfdoding te verhogen. Mogelijke factoren zijn onder andere de kenmerken van individuen die het beroep binnenkomen, negatieve effecten tijdens de opleiding, werkgerelateerde stressoren, gemakkelijke toegang tot en kennis van middelen, stigma dat geassocieerd wordt met psychische aandoeningen, professionele en sociale isolatie, en alcohol- of drugsmisbruik (voornamelijk geneesmiddelen op recept waar de beroepsgroep gemakkelijk toegang toe heeft). Contextuele effecten zoals houdingen ten opzichte van dood en euthanasie, gevormd door de routinematige betrokkenheid van de beroepsgroep bij euthanasie van gezelschapsdieren en het slachten van boerderijdieren, en ‘besmetting’ door zelfdoding als gevolg van directe of indirecte blootstelling aan zelfdoding van collega’s binnen deze kleine beroepsgroep zijn andere mogelijke invloeden. Lees HIER meer .